U prethodnom VIII delu „Habzburška monarhija – Karlo V” bilo je reči o dolasku Karla na vlast, načinom vladavine i delom izazova sa kojima se sretao na teritoriji carstva. Ovo je nastavak te istorijske priče.
Uoči sukoba sa Francuskom 1521. godine, Karlo se uporedo nosio sa novim pritiskom Osmanlija na Evropu kao i, narastanjem protestantizma kao, novog crkvenog učenje. Novi problemi nastaju 1521. godine, pojavom učenja Martina Lutera, predstavljenog na carevinskoj skupštini u Vormsu. Kako su habzburzi slovili za „čvrsto jezgro“ katoličke crkve, Karlo ovo učenje odbacuje i ulazi u sukob sa protestantizmom. Uporedo sa ovim javljaju se problemi i na spoljnem planu.
Slika dole: Luterov pečat
Dolaskom na presto sultana Sulejmana Veličanstvenog na 1520. godine, Turci pojačavaju pritisak na Ugarsku i, Habzburške oblasti koje su od 1522. godine pripale mlađem bratu Karla, Ferdinandu I. Snažan pritisak Turaka uslediće odmah nakon Mohačke bitke, 1526. godine. Iako je znao da su Osmanlije najveća pretnja carstvu, Karlo se odlučio na ne slavnu akciju. Sa svojom Španskom vojskom i nemačkim plaćenicima napašće i opljačkati Rim, 1527. godine. Ovo je ustvari bio udarac na starog neprijatelja papu, posle kojeg papa pristaje na svaki dogovor sa Karlom. Nakon pljačke Rima, usledio je novi rat sa Francuskom. Završen je pobedom Karla. Mir je zaključen u Kambreji 1529. godine. Već naredne 1530. godine, Karlo odlazi u Bolonju. U kojoj se sreće sa papom Klimentom VII. Koji će u obrednoj ceremoniji, polaganjem na glavu gvozdene krune Langobarda, krunisarti Karla za cara. Bio je ovo poslednji put krunisanja cara Svetog rimskog carstva od strane pape.
Slika dole: Kruna Svetog Rimskog carstva
Iste 1530. godine, u želji da održi mir unutar carevine,a naspram narastajućih snaga protestantizma, car je sazvao crkveni sabor. Ideja mu je bila da, saborom izmiri i približi gledišta protestanata i katolika. Ipak do toga nije došlo i protestantski kneževi zbijaju svoje redove. Oni osnivaju odbrambeni savez odnosno, Šmalkadsku ligu, 1531. godine. U nameri da se suprotstave katoličkim snagama i caru. Zbog novonastale situacije, Karlo je svakako bio prinuđen na ustupke protestantima. Bilo je to vreme kada se velika Turska vojska približavala Beču i mesta za ne slogu nije smelo biti. U odbranu Beča su 1532. godine pohitali i jedni i drugi. Videvši veliku hrišćansku vojsku, Sulejman je odustao od opsade Beča. Iako su obe vojske bile postrojene za napad, odmeravale su snagu gledanjem jedna u drugu, naređenja za napad nije bilo ni sa jedne strane. Karlo se tada vratio u Španiju. U Austriji, u Beču je ostao njegov mlađi brat Ferdinanda I, opunomoćen da, u svom aranžmanu rešava buduće sukobe sa Osmanlijama.
Obzirom da je Karlo imao jaku pomorsku flotu u španskim lukama, njegova želja je bila osvajanje severne Afrike i pobeda Osmanlij na moru ali, od toga nije bilo ništa.
U Španiji se nije puno zadržavao i ubrzo odlazi u Napulj. Iz Napulja je krenuo dalje u Rim. Kako bi opet izmaltretirao Rimskog papu i sav crkveni klir. Ovog puta je na “meniju“ bio papa Pavle III. Posle pape, Karlo će izšikanirati i francuskg kralja Fransoa I. Njega je izazvao na lični dvoboj, a kako je ovaj odbio, Karlo je za uzvrat napao Provansu. Na molbu pape, ipak je sklopljen mir, 1538. godine. Nakon toga Karlo se uputio u Nizozemsku gde je pomogao svojoj sestri Mariji Ugarskoj da, umiri nezadovoljstvo izazvano njenim vladanjem.
Slika dole: Poprsje Karla V, muzej Prado u Madridu
Pročitajte još:
Preuzmite našu Android aplikaciju sa Google Play Store.
