Nakon podele Franačke države na tri dela, Nemačko carstvo se sastojalo od pet kneževina. Vremenom, broj kneževina se uvećavao. Tako je ,811. godine, unutar Bavarske kneževine, teritorije prema istoku, formirana istočna pogranična grofovija, tzv. markgrofija, pod nazivom Ostmark.
Obuhvatala je veći deo današnje Austrije kao i zapadne delove Mađarske. Ovi posedi će, 976. godine, doći u ruke porodice Babenberg. Dolaskom Mađara na prostore Panonske nizije ova istočna provincija postaje glavni bedem odbrane carstva od najezdi mađarskih plemena. 1156. godine Ostmark je postao samostalna kneževina i tada izlazi iz nadležnosti Bavarske. Darovnicom pod imenom, Privilegium minus, car Fridrih I, je darovao ove posede Henriku Jasomirgotu Babenbergu. Car je ovim stekao jakog saveznika koji će ratovati za njega protiv Mađara. Obzirom da su na teritoriji Ostmark često besnele bitke, 1246. godine, kod reke Lajte, poginuće Fridrih Ratoborni Babenberg, gospodar pomenutih poseda. Njegovom smrću izumrla je muška linija Babenberg, a teritoriju Ostmark preuzeće češki kralj Otokar II Pšemisl.
Na osnovu kraljevskog prava, Rudolf I Hazburg, tražio je da, Otokar II Pšemisl, ove posede preda kruni, što će ovaj glatko odbiti. U nastaloj situaciji, lokalno austrijsko plemstvo, stalo je na stranu Rudolfa I, koji uspeva da dobije i podršku pokrajinskih kneževa. Ubrzo zatim, na Carevinskom Saboru u Regenzburgu, 1274. godine, Otokara II lišavaju prava na Austriju, Štajersku i Karintiju. Opsiana dešavanja dovešće do rata 1276. godine. Rudolf će uz pomoć saveznika prodreti na teritoriju Austrije i pobediti Otokara II, ujedno ga primorati da mu se pokloni, kao i da odustane od svih težnji prema Austriji. Dve godine kasnije dolazi do novog sukoba u kojem češki kralj pokušava da vrati izgubljene teritorije. U bici kod Durnkruta, 26. avgust 1278. godina, ujedinjene vojske Rudolfa I i Lasla Kumanskog (mađarski kralj 1272-1290) poraziće Otokara II, koji gine tokom ovog sukoba.
Četiri godine nakon pobede kod Durnkruta, 1282. godine, Rudolf uspeva da dobije dozvolu nemačkih kneževa da teritorije oduzete Otokaru (Gornju i Donju Austriju, Karintiju, Štajersku i Kranjsku) daruje svojim sinovima. Ova je bio presudan momenat za kuću Habzburg, jer je ovim činom udaren temelj kasnijoj državi i moći. Proširivanjem sopstvenih teritorija, od Jadrana do Dunava, Rudolfu se uvećavao vladalački autoritet na čitavoj teritoriji carevine.
U strahu da bi carsko zvanje moglo biti nasledno, u Domu Habzburg, a njihove kneževske posebnosti i interesi dovedeni u pitanje, nemački izborni kneževi dali su se u akciju. Posle smrti, Rudolfa I, za kralja biraju Adolfa od Nasaua (Adolf Vajlburški oko 1250-1298). Veoma slabu ličnost, bez uticaja i moći. Na taj način oni su osujetili sve Rudofove akcije, koje je sprovodio od 1287. godine, da najstarijem sinu obezbedi kraljevski presto. Ovde je bitno istaći da su posedi, koje je Rudolf stekao tokom svoje vladavine, ostali nasledni u Habzburškom domu.
Najstariji Rudolfov sin, Albert, bio je austrijski nadvojvoda. Nakon očeve smrti, radio je na jačanju povezanosti između austrijskih pokrajina. Iako je priznao Adolfa za kralja nije se mirio sa njegovim izborom. On će sa delom izbornih kneževa sprovesti političku akciju, stvarajući koaliciju usmerenu protiv Adolfa. Izbornici koji su podržali Alberta ujedno ga biraju ga za kralja Nemačke 1298. godine. Adolf se pobunio protiv ovog izbora i odbija da prizna Alberta za kralja. Usledio je sukob i bitka kod Gelhajma. 02. jula 1298. godine, u kojoj će poginuti Adolf od Nasaua. Nakon opisanih dešavanja Albert je izabran za kralja Nemačke kao Albert I Habzburg o kojem će biti reči u narednom tekstu.
Pročitajte još:
Preuzmite našu Android aplikaciju sa Google Play Store.
