Priča o Peri Segedincu

24. marta navršava se 288 godina kako je mučki ubijen Petar Jovanović Segedinac. U narodu ostao poznat kao Pera Segedinac.

Rođen je 1655. godine u mestu Pečka, blizu Arada, u srpskoj oficirskoj porodici. Po ugledu na svoga oca, Petar će takođe biti oficir odan Austrijskom dvoru. Za čiji interes je ratovao, braneći granice Austrijskog carstva, na teritoriji ondašnje Ugarske.

Kao mlad stupio je u austrijsku vojsku i brzo dogurao do čina kapetana. Učesnik je Velikog bečkog rata ili Velikog turskog rata, 1683-1699. godine. Posle sukoba sa Turcima 1715. godine, Segedinac odlazi u zasluženu penziju. Unapređen u čin pukovnika.

Dvadesetak godina kasnije, 1735. godine, u županiji Bekeš u Ugarskoj, izbiće Buna bekeških kmetova. Učesnici bune su bili: Srbi Mađari i Rumuni. Razloga za bunu bilo je puno. Prekomerno globljen narod od strane carevine, trpeo je i stalno maltretiranje spahija. Koji su često prelazili granicu i vršili teror nad njim. Povod za bunu bio je i, prisilno rimokatoličenje srpskog življa, uz podršku austrijskog cara.

Seoska ustanička vojska brojala je 500 ljudi, sastavljena od običnog naroda sa sela, koji nije poznavao veštinu ratovanja. Jedini koji su umeli sa mačem bili su srpski kapetani. Oni su predvodili ustanak. Iako hrabra i motivisana, ustanička vojska nije mogla da se nosi sa regularnim carskim trupama. Ubrzo biva poražena kod mesta Erdeheđa. Nakon poraza, dolazi do rasula među ustanicima, i to je bio kraj bune.

Srpski kapetani kao, organizatori ustanka ubrzo bivaju uhapšeni. Tada je kod Arada, kod svog pobratima Ranka Tekelije, uhapšen osamdesetogodišnji Pera Segedinac.

Segedinac, koji je bio odan carevini, spreman da sabljom udari bližnje, ukoliko bi se protivili carskim odlukama, uoči ustanka će promeniti mišljenje. Shvativši da su Srbi samo oruđe u rukama carevine, smatrao je da, srpske jedinice ne treba da ratuju protiv francuske vojske, za potrebe Beča, već treba da vode svoj rat, protiv Turaka. Za oslobođenje Srbije.

Po zarobljavanju, Peru sa sinom, Mihajlom, prebacuju u Budim. U kojem će mu biti suđeno za bunu u Bekešu. Predsedavajući suda bio je grof, Imre Baćani. On je osudio Segedinca na mučku smrt, na točku za istezanje. Pre izvršenja kazne, budimski sveštenik Nikola Milovanović, ispovedio je i pričestio Peru Segedinca, kako bi mu duša na nebo uzletela čista.

Nakon mučkog ubistva, austrijske vlasti demonstriraće svoju izopačenost. Izvadiće utrobu iz lesa, a telo poslati u Pečku, kao opomenu Srbima. Ovo nije bio kraj bolesnih manira carevine, koja je sebe nazivala „svetom“. Na kraju su raskomadali telo Pere Jovanovića na četiri dela i, razaslali ga po mađarskim gradovima. Za opomenu mađarskom narodu, i budućim ustanicima za primer.

Pera Jovanović Segedinac pogubljen je 24.marta 1736. godine na pijaci Sv. Đurđa u Budimu. Mađarski živalj spevaće potresnu pesmu Peri u čast nazvanu „Pogibija slavnog Pere“. Na taj način oni su odali počast svom saborcu.

Danas se u Budimskoj tvrđavi može videti spomen ploča posvećena Peri i ustanicima. 1882. godine. Pesnik Laza Kostić napisao je istoimenu dramu, tragediju

Pročitajte još:

Gvozdena zavesa se teško diže

05.marta 1946. godine, ser Vinston Čerčil, je tokom svog govora u gradu Fulton, država Misuri SAD, prvi put upotrebio izraz „Gvozdena zavesa“.   Izraz koji je zaista dobro opisivao zaoštrenu političku situaciju prvenstveno između SSSR i SAD ubrzo postaje simbol posleratne podele sveta. Na svima dobro poznati Istočni i Zapadni blok. Pored njegove osude spuštanja Gvozdene zavese, ser Vinston Čerčil, i geografskim pojmovima opisuje ovu podelu, izgovorivši sledeće: „Od Šćećina na Baltiku, do Trsta na Jadranu, ‘gvozdena zavesa’ se spustila širom kontinenta.” U Istoriji pomenuti datum mnogi uzimaju za početak Hladnog rata. Ova svojevrsna metafora ostala je u upotrebi sve […]

Opširnije

Golda Majer – šefica Vlade Izraela

17.marta 1969. godine, Izrael je prvi put birao ženu za premijera države. Bila je to Golda Majer (Golda Meir, rođ. Golda Mabovitch). Rođena je u Kijevu, 03. marta 1898. godine, tada pripadajućem delu Carske Rusije. Zbog progona Jevreja , 1906. godine, sa roditeljima je emigrirala u SAD u državu Viskonsin, grad Milvoki. Veoma rano, sa svega 11 godina, Majerova će demonstrirati srčanost i snagu duha. Organizujući protest ispred kuće „nekog malog amerikanca“ koji je ružnim ponašanjem i antisemitskim stavom uvredio svoju devojku. Izuzetno ambiciozna, u Americi je završila dve škole odnosno, Univerziteta :„North Division High School“ i „Wisconsin State Normal […]

Opširnije

 

Preuzmite našu Android aplikaciju sa Google Play Store.