BEOGRAD – Vladeta Jerotić, poznati psihijatar, terapeut, religiozni mislilac, erudita, napustio nas je pre pet godina, 4. septembra 2018. godine.
Medicinu je završio u rodnom Beogradu. Specijalizirao je neuropsihijatriju, a potom se usavršavao u Švajcarskoj, Nemačkoj, Francuskoj.
Rukovodio je Psihoterapeutskim odeljenjem bolnice „Dr Dragiša Mišović“ i bio profesor na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, počev od 1985. godine. Predavao je pastirsku psihologiju.
Jerotić je najviše upamćen po brojnim javnim nastupima, predavanjima, na teme iz oblasti kulture, prožete stručnim psihijatrijsko-psihološkim tumačenjima, ali gotovo uvek iz ugla duboko verujućeg čoveka.
Jerotić je bio osobena ličnost. Rođen je, kako je neretko naglašavao, u manje više tipičnoj srpskoj građanskoj porodici, u kojoj se pripadnost crkvi podrazumevala, ali je praktikovana gotovo isključivo običajno i to racionalno.
Drugim rečima, duhovnost koja ga privukla još u školskim danima bila je u njegovom slučaju lični priziv.
Kako je sam svedočio, u svet knjiga utonuo je u adolescentskim danima i ostao je u njima sve vreme do kraja života.
Sećao se isto tako da su na njega veliki utisak ostavila predavanja koja je otac Justin, tada profesor Teološkog fakulteta, već tada znamenit po tumačenjima Dostojevskog, držao na Kolarcu tokom okupacije 1942/43.
Bio je retko plodan kao pisac. Posle pojave početnih knjiga dela „Darovi naših rođaka I-IV“ primljen je u Srpsku akademiju nauka i umetnosti. Reč je tumačenju duhovne dimenzije dela i života niza važnih ličnosti naše kulture i prošlosti uopšte.
Delo je prožeto i ličnim utiscima, pominjanim katakad vrlo diskretno, pošto je Jerotić još od studentskih dana održavao kontakte sa pojedinim, po njegovom viđenju, temeljnim ličnostima srpske kulture, poput Isidore Sekulić.
Dopisni član Odeljenja jezika i književnosti SANU postao je oktobra 1994, a redovni takođe oktobra 2000.
Pohađao je Drugu beogradsku gimnaziju, gde je maturirao 1943. godine. Tokom okupacije radio je kao bolničar, volonter, na hirurškom odeljenju Opšte državne bolnice u Beogradu.
Izvesno vreme okupacije proveo je i u Nacionalnoj službi rada, uglavnom u istočnoj Srbiji. Bio je to jedan od načina da se ukloni od očiju što vlasti, što onih koji su vršili pritisak u ovom ili onom obliku da im se priključi, kako je bilo uobičajeno tih teških godina.
Studije je započeo po oslobođenju zemlje. Diplomirao je medicinu 1951. godine. Specijalizacovao je potom, neuropsihijatriju, 1957. godine, a zatim i psihoterapiju, delom u inostranstvu, u Švajcarskoj, Nemačkoj, Francuskoj.
Tokom rada u bolnici „Dr Dragiša Mišović”, u psihoterapijskom radu, oslanja se na prethodna dostignuća dr Klajna.
Redak erudita, preplitao je u delima, i javnom nastupima najrazličitija intelektualna tumačenja sa stručnim medicinskim saznanjima, gotovo bez izuzetka iz ugla uverenog vernika.
Autor je čak sedamdesetak knjiga. To pritom nisu literarna domišljanja, niti simplifikacije, nego naprotiv temeljno potkovana, a onda i duboko promišnjena dela, uvek stručno zasnovana.
Vremenom je stekao i široku, neobičnu, popularnost.
Ovaj svet napustio je mesec dana pošto je napunio 94 godine, u rodnom Beogradu, okružen opštim uvažavanjem.
Pročitajte još:
Preuzmite našu Android aplikaciju sa Google Play Store.
