Krajem 20. veka, geolozi su počeli da primećuju čudan sloj nataložen u drevnim stenama širom sveta. Tokom 1970-ih i 80-ih, geolozi su primetili neobične slojeve taložene u drevnim stenama, koji datiraju pre oko 232 miliona godina.
U istočnim Alpima, jedan tim je istraživao sloj siliklastične sedimentacije taložene u karbonatu. U međuvremenu, u Velikoj Britaniji, geolog i forenzičar Alastair Ruffell ispitao je sloj sive stene pronađen unutar poznatog crvenog kamena pronađenog u toj oblasti. Oba otkrića, kao i mnoga od tada, sugerišu jednu stvar: pre oko 232 miliona godina, Zemlja je bila u “suvom periodu”, a nakon toga počela je da pada kiša.
U stvari, s obzirom na to da su se sivi peščar i siliklastični sediment taložili tokom dugog, dugog vremena, to je bio dokaz da je na početku doba dinosaurusa, kada je njihov broj i raznolikost eksplodirao, postojao neobično vlažan period koji je trajao 1- 2 miliona godina.
Sve je više dokaza da je vlažni period možda bio „okidač koji je omogućio dinosaurusima, a možda i ostalim članovima moderne kopnene faune, da diverzifikuju i dominiraju kopnom“.
Period, poznat kao karnijski pluvijalni događaj, ili čak Karnijanska kriza, od tada je viđen u stenama iz celog sveta. Čini se da je uzrok neuobičajene količine padavina rezultat ogromnog povećanja vlažnosti, verovatno zbog gigantske vulkanske erupcije Velike magmatske provincije Vrangelija, koja se proteže od južne centralne Aljaske i duž obale Britanske Kolumbije.
„Erupcije su dostigle vrhunac u Karnianu“, rekao je Jakopo Dal Korso, uključen u istraživanje erupcije, za Everithing Dinosaur. „Proučavao sam geohemijski potpis erupcija pre nekoliko godina i identifikovao neke ogromne efekte na atmosferu širom sveta. Erupcije su bile toliko ogromne da su pumpale ogromne količine gasova staklene bašte poput ugljen-dioksida i došlo je do skokova globalnog zagrevanja”.
Pangea – superkontinent na Zemlji u to vreme – već je bio sklon monsunima. Nastaju kada vlažni vazduh iz mora duva prema kopnu, gde se hladi i pada kao jaka kiša. Kako su se mora tokom ovog perioda zagrejala – dostižući temperaturu vruće supe, rekao je za Nev Scientist istraživač paleookruženja Pol Vignal – više vlage bi bilo iznad njega, što bi dovelo do više monsuna i obilnijih padavina na kopnu.
Vlažan period nije bio sjajan za život. Jedna studija objavljena u Journal of the Geological Societi opisuje to kao vreme kada „vulkanske erupcije stvaraju kisele kiše i gasove sa efektom staklene bašte, koji zauzvrat dovode do izumiranja usled udarnog zagrevanja, uklanjanja vegetacije i zemljišta na kopnu, i anoksije i acidifikacije okeana“ .
Događaj je zbrisao vrste. Ali nakon što je završeno, postojali su jasni pobednici.
„U svetlu velikog izumiranja biljaka i ključnih biljojeda na kopnu, dinosaurusi su naizgled bili glavni u vreme oporavka, brzo su se širili u raznolikosti, od Južne Amerike u početku, do svih kontinente”, napisao je tim u svom listu.
„Možda je to bio jedan od najvažnijih (brzih događaja) u istoriji života u smislu njegove uloge u dopuštanju ne samo ‘doba dinosaurusa’, već i porekla većine ključnih klada koje formiraju savremenu faunu zemaljski tetrapodi, odnosno lisamfibije, kornjače, krokodili, gušteri i sisari.”
Pročitajte još:
Preuzmite našu Android aplikaciju sa Google Play Store.
