Pre tačno deset godina, porodična slava kod Srba uvrštena je na UNESCO reprezentativnu listu nematerijalnog kulturnog nasleđa čovečanstva, na osnovu odluke odgovarajućeg Međuvladinog komiteta. To je prvi upis kulturnih dobara iz Srbije na ovu listu.
Slava, poznata još i kao krsna slava, krsno ime, sveti, srpski i crnogorski je narodno-crkveni običaj i posle Vaskrsa i Božića, treći najvažniji porodični praznik, uvek povezan sa danom određenog hrišćanskog svetitelja. Ona je toliko karakteristična za Srbe i Crnogorce da predstavlja znak njihovog prepoznavanja i identifikacije. Ova jedinstvena forma porodične tradicije prisutna je iz perioda pre hristijanizacije kada je bila vezana za kult predaka porodice.
Najčešće slave su Sveti Nikola — Nikoljdan (19. decembar), arhanđel Mihail — Aranđelovdan (21. novembar), Sveti Georgije — Đurđevdan (6. maj), Sveti Jovan Krstitelj — Jovanjdan (20. januar), Sveti Dimitrije Solunski — Mitrovdan (8. novembar) i Sveti Sava — Savindan (27. januar).
Slavu slave pre svega porodice, ali i razne zajednice i institucije poput naseljenih mesta, poličičkih organizacija. Beograd proslavlja Vaznesenje Gospodnje kao svoju slavu. U pojedinim mestima, seoska slava se proslavlja na otvorenom, najčešće na nekom bitnom mestu za naselje (pored crkve, kapelice, groblja, zborišta) i naziva se masla, litije ili zavetine. Srpske škole slave Svetog Savu kao školsku slavu.
Slavu takođe praznuju današnji Makedonci, ali se sreće i kod rimokatolika u Boki Kotorskoj, Konavlima, južnoj Hercegovini, Dalmaciji i Bosanskom Grahovu, kod Albanaca rimokatolika u severnoj Albaniji, nekih muslimana u Bosni i Sandžaku, Goranaca i Janjevaca. Po mišljenju ruskog etnologa Jastrebova i kod Srba koji su promenili veru (rimokatolici, muslimani) javlja se slava, ali to su samo „ostaci” onog tradicionalnog pravoslavnog rituala.
