Sudije ocenjivanju svaki skok prema različitim kriterijumima
Skakanje u vodu je sport sa bogatom istorijom, koji je u ranoj fazi 19. veka popularizovan zahvaljujući gimnastičarima iz Nemačke i Švedske. Oni su izvodili složene akrobacije dok su skakali u vodu, čime su doprineli razvoju ovog spektakularnog sporta.
Krajem 19. veka, švedski skakači su se uputili u Veliku Britaniju kako bi predstavili svoje veštine na Nacionalnom takmičenju u gracioznom skakanju, prvom svetskom prvenstvu u visokom skakanju. Ova demonstracija dovela je do osnivanja Amaterskog saveza za skakanje 1901. godine.
PRAVILA TAKMIČENJA
Na Olimpijskim igrama, skakanje se takmiči u osam disciplina: 3-metarska daska (pojedinačno i sinkronizovano, za muškarce i žene) i 10-metarska platforma (pojedinačno i sinkronizovano, za muškarce i žene). Skakači sa 3-metarske daske mogu da skoče visoko u vazduh, dok se visoko skakanje izvodi sa fiksne platforme koja se nalazi 10 metara iznad vode. Takmičenja se odvijaju na obe visine.
Sudije ocenjivanju svaki skok prema različitim kriterijumima, uključujući estetiku pokreta, složenost skoka i način na koji skakač ulazi u vodu. Kod sinkronizovanog skakanja, dodatno se ocenjuje koliko se dobro dvojica skakača usklađuju u svojim pokretima.
ISTORIJA NA OLIMPIJSKIM IGRAMA
Skakanje je prvi put predstavljeno na Olimpijskim igrama 1904. godine u St. Louisu i od tada se redovno nalazi na programu. Prva takmičenja za žene održana su na Igramama u Stokholmu 1912. godine, dok je sinkronizovano takmičenje uvedeno na Igrama u Sidneju 2000. godine.
U početku su takmičenja u skakanju dominirali sportisti iz SAD-a, ali su u poslednjim Olimpijskim igrama takmičari iz Narodne Republike Kine pokazali izuzetne rezultate. Na Igrama u Tokiju 2020. godine, kineski skakači su osvojili 12 od 24 medalje, uključujući sedam zlatnih.
Pročitajte još:
