Živojin Mišić bio je oženjen Lujzom, ćerkom bogatog Švajcarca nemačkog porekla koji je poslovao u tadašnjoj Srbiji i u braku sa njom je imao šestoro dece – sinove Radovana, Aleksandra i Vojislava i ćerke Eleonoru, Olgu i Anđeliju.
Srpski vojvoda sinove nije štedeo. Radovan i Aleksandar su bili u borbenim jedinicama od 1912. do 1918. godine, a istu sudbinu bi imao i najmlađi Vojislav da nije bio maloletan. Ipak, kasnije je učestvovao u Drugom svetskom ratu, na strani partizana.
Posle sloma države u Aprilskom ratu 1941. godine Aleksandar Mišić se, kao penzionisani oficir, povezao sa Dragoljubom Mihailovićem i sa njim rešio da nastavi borbu protiv okupatora.
Tako je postao komandant Ribničkog četničkog odreda i jedan od glavnih ustaničkih vođa u Jugoslaviji. Nemci su ga zarobili 6. decembra 1941. tokom okupatorske ofanzive na Ravnu Goru. Sa njim je uhvaćen i njegov kolega, Slovenac major Ivan Fregl.
O njihovoj sudbini nakon ovoga ostala je zabeležena nevarovatna priča!
Naime, kada su Nemci čuli da Aleksandar ima nemačke krvi jer mu je majka germanskog porekla ponudili su da mu poštede život.
– Pola vaše krvi je nemačko – navodno mu je rekao nemački oficir.
– Ta polovina je istekla na Kolubari – odgovorio mu je Aleksandar Mišić osudivši tako sebe na smrt.
Priča kaže i da su nakon toga Mišić i Fregl, kao oficiri, dobili pravo na poslednju želju. Aleksandar je tražio da odreši pertlu na cokuli, a Ivan da lično komanduje odredom koji će iz streljati.
Trenutak pre nego što je Fregl komandovao: “Pali!”, Aleksandar Mišić je skinuo cokulu i zavitlao je ga streljačkom odredu. Tako je, makar simbolično, umro boreći se i nikada ne predajući.
pročitajte još:
