Srednji vek je period u kome su harale brojne bolesti – kuga, lepra, sifilis, male boginje.
Antropolozi i arheolozi zahvljujući ostacima ljudskih skeleta mogu da utrvrde sa kojim bolestima se suočavalo srednjovekovno srpsko stanovništvo. Iako, mnoge bolesti ne ostavljaju tragove na skeletnim ostacima, postoje one patologije koje omogućavaju sagledavanje opšteg stanja kvaliteta života neke zajednice.
Bolesti koje su zahvatile stanovnike u srednjem veku u Srbiji, spadaju u one najgore, kao što su kuga, lepra, besnilo, male boginje, zatim one manje opasne, kao što su bolesti creva, šuga, malarija, ali i mnoge druge koje su zabeležene u istorijskim izvorima. Bez sumnje, ove bolesti, zajedno sa lošom ishranom i životnim uslovima, doprinele su kratkom veku ljudi koji su tada živeli.
Velika smrtnost od kuge tokom XV veka pogodila je i velike centre kao što su Novo Brdo, Rudnik i Srebrenica. Kuga se ponovo vratila Osmanskom opsadom Beograda 1456. godine. Pored kuge, konstantna opasnost pretila je od malih boginja, koja je takođe ubila hiljade ljudi. Lepra je bila druga ozbiljna neizlečiva bolest srednjovekovnog čoveka, koja se završavala smrću. Često su kolonije obolelih od lepre bile pozicionirane u blizini manastira.
Međutim, ove posebne bolesti napadaju samo meka tkiva i ne ostavljaju skeletne dokaze o njihovom prisustvu. Od zaraznih bolesti koje pogađaju skelet, u srpskim istorijskim dokumentima ima svega nekoliko zabeleženih, poput Veneričkog sifilisa čiji se način prenošenja pominje prvi put u 15. veku u srpskom prevodu latinskog farmakološkog teksta “Liber de simplici medicina dictus Circa Instans“.
