Organsku proizvodnju povrća u zaštićenom prostoru karakterišu mnogobrojne sličnosti sa konvencionalnom, ali i neke specifičnosti koje su vezane za standarde organske poljoprivrede, koji moraju da se ispoštuju.
Suština je da se ona bazira na dostignućima konvencionalne proizvodnje, uključujući primenu osnovnih principa organske proizvodnje i poštovanje zakonske regulative iz ove oblasti.
Ključni faktor za opredeljenje o zasnivanju bilo koje proizvodnje jeste mogućnost plasmana, odnosno ekonomičnost proizvodnje. To je posebno izraženo u oblastima koje zahtevaju posebna ulaganja, ali i primenu novih tehnologija, kao što je i organska proizvodnja.
U konvencionalnoj proizvodnji povrća iz zaštićenog prostora u ranijem periodu (pre 15-20 godina) nije bilo poteškoća u plasmanu, a i profit je bio izražen. Danas se često dešava da veliki proizvođači osete atraktivnost nekog povrća, trenutno zasnivaju proizvodnju velikog obima, zasite tržište, obore cenu i uguše male proizvođače. U takvoj konkurenciji postavlja se pitanje kako mogu mali, ali i srednji proizvođači realizovati svoje proizvode. Tu mogućnost u ovom trenutku obezbeđuje organska proizvodnja.
Potrošači imaju sve veće znanje o vrednostima ovih proizvoda – da su oni ukusniji, svežiji, vizuelno atraktivniji i što je najvažnije zdravstveno bezbedniji.
U organskoj proizvodnji prednost ima porodični sistem proizvodnje u zaštićenom prostoru, što je prednost u odnosu na radnu snagu. Za koliko proizvođač umanji cenu jednog ili oba faktora, za toliko su njegove šanse za profit veće. Ključna uloga pre svega za zimsku proizvodnju svakako pripada energiji.
Biotehnički način zagrevanja nastaje razgradnjom organske materije. Organska materija koja se koristi za zagrevanje treba da ima visok sadržaj suve materije (na primer, konjski stajnjak koji sadrži 30% suve materije). Pored konjskog stajnjaka koristi se i goveđi, uz dodavanje negašenog kreča, zatim ovčiji. Za zagrevanje može da se koristi još i listinac, slama, pleva, ali u mešavini sa stajnjakom.
