Između 84 šljivovice koje su u prethodnoj godini dobile visoke ocene na brojnim zvaničnim ocenjivanjima kvaliteta širom Srbije, u čačanskom Institutu za voćarstvo je odabrana najbolja među najboljima.
To je rakija podruma „Želja” iz Nanomira kod Mionice, stara 12 godina, koju je ekspertska komisija sastavljena od naših vodećih stručnjaka za proizvodnju i ispitivanje kvaliteta voćnih rakija ocenila sa 19,32 poena. Na drugom mestu je rakija Stojana Tasića iz Aranđelovca proizvedena 2010. godine (ocena 19,12), dok treće mesto, sa ocenom 19,08, dele šljivovice takođe proizvedene u Šumadiji – destilerije „Zavet” iz Čumića (stara 10 godina) i Slobodana Senića iz Viševca (stara 24 godine).
U rangiranju najboljih srpskih šljivovica odlučivale su nijanse, što se vidi i iz ocena koje su dobile i ostale šljivovice koje su se našle među prvih deset najbolje ocenjenih. To su šljivovice Nine Novaković iz Gornje Trnave (ocena 19,05), Nikole Majstorovića iz Borče (19,04), Jovana Stankovića iz Donje Šatornje (19,01), SZR „Minićeva” iz Trepče (19,00), Ilije Rudića iz Borče i „Pure Fruit” d. o. o. iz Beograda (18,99), koji dele osmo i deveto mesto, i rakija Stanimira Minića iz Trepče (18,95). Najstarija rakija među prvih deset bila je iz 1987. godine, a najmlađa iz 2012. godine.
Kako podseća dr Branko Popović, naučni savetnik u Institutu za voćarstvo u Čačku i jedan od članova senzorne komisije, pravo učešća na najprestižnijoj manifestaciji za ocenjivanje kvaliteta šljivovica u Srbiji, koju već 14. put svesrdno podržava grad Čačak, imale su rakije koje su u 2024. godini na brojnim regionalnim manifestacijama u našoj zemlji i dobile ocenu veću od 18,5 poena jer se takve smatraju proizvodima vrhunskog kvaliteta. Inače, maksimalan broj poena koje šljivovica može dobiti na senzornim ocenjivanjima kvaliteta kod nas jeste 20.
Prema njegovim rečima, postojanje finih razlika u senzornim karakteristikama rakija uslovljeno je pre svega sortom šljive, ali i svim segmentima tehnološkog postupka proizvodnje rakije – pripremom voća za alkoholno vrenje, načinom alkoholnog vrenja, destilacijom, starenjem (sazrevanjem) u drvenim buradima i finalizacijom. Srbija ne oskudeva sirovinom (šljivama) za proizvodnju vrhunskih rakija – koriste se stare, autohtone sorte, kao i sorte stvorene oplemenjivačkim radom, prvenstveno u Institutu za voćarstvo u Čačku.
Objašnjava da proizvođači, kako mali tako i velike destilerije, imaju, međutim, različitu opremu i nivo tehnološkog znanja, pa se i njihove rakije međusobno razlikuju po kvalitetu, počevši od boje, zaključno sa mirisom i ukusom. Razlike koje postoje u sortimentu šljive i načinu proizvodnje šljivovice dovode do pojave suptilnih razlika u njenom senzornom kvalitetu. Moguće je, međutim, dobiti vrhunske šljivovice korišćenjem različitih sorti šljive i različitih modifikacija tehnološkog postupka proizvodnje. Pri tom se, među njima, javljaju fine razlike u senzornim karakteristikama. Na taj način je moguće dobiti nekoliko tipova vrhunske srpske šljivovice, a za koji od njih će se potrošači odlučiti zavisi od njihovih ličnih ukusa. Zato se i može reći da srpska šljivovica ima mnogo lica – ali su sva lepa. Raznolikost i fine nijanse u senzornim karakteristikama vrhunskih šljivovica prestavljaju nacionalno bogatstvo Srbije, što je i ove godine potvrđeno u Čačku, kaže dr Branko Popović.
