OPOVO – Dugo vremena je prelazak na desnu stranu Tamiša predstavljao veliki problem za stanovnike Opova.
Vekovima se to činilo skelom i na plitkim gazovima. Tokom vrelih leta Tamiš se na pojedinim mestima mogao lako preći i peške, ali je bio nepremostiv u vreme visokog vodostaja kada se izlivao u ritove pored obale.
Tokom svoje istorije gradili su Opovčani drvene mostove ali oni nikada nisu bili dugog veka. Kada je Opovo uključeno u 12. Graničarski puk 1765. godine, vojna vlast je podigla nekoliko masivnih objekata stabilne konstrukcije među kojima je bio najvažniji most na Tamišu. Ovaj most je zajedno sa nasipom uz Dunavac vezivao Opovo sa Surdukom preko mosta na Dunavu. Most je pušten u saobraćaj 1791. godine i bio je u upotrebi sve do decembra 1849. godine, a srušen je za vreme bežanije pred mađarskom vojskom, sa ciljem da se uspori njeno napredovanje.
Potreba da se premosti Tamiš kod Opova naročito je porasla sa melioracijom Pančevačkog rita u periodu 1929 – 1933. Donošeni su planovi, određivane lokacije, ali je sve na tome ostalo. Tokom prve polovine 20. veka najbliži most Opovčanima nalazio se 6 – 7 kilometara uzvodno kod Barande na putu za Čentu i bio je sagrađen od metalne konstrukcije.
Nakon formiranja opštine pedestih godina prošlog veka kada je Opovo postalo njen administrativni centar, pokrenute su ozbiljnije inicijative za izgradnju mosta preko Tamiša. Konačno, želje Opovčana ostvarene su 1961. godine.
Referendumom je uveden samodoprinos u novcu i radnoj snazi. Samodoprinos je uveden po lancu obradive zemlje i procentu plate na pet godina. Na osnovu raspisanog samodoprinosa podignut je kredit, a anuitet je bio na nivou godišnjeg prihoda. Samodoprinos u radnoj snazi bio je pet radnih dana za radno sposobne, a utvrđena je i vrednost radnog dana. Pripreme su počele 1955. godine izgradnjom pristupnih puteva u Ritu i samom Opovu. Kamen za pristupni put dovožen je dereglijom iz Surduka, a odatle konjskim zapregama do mesta izgradnje.
Analize su pokazale da su sredstva dovoljna samo za jednosmerni most. Počeli su razgovori sa Beogradom, koji je pristao da učestvuje u finansiranju kako bi most bio dvosmeran. Naručen je projekat i zatražena ponuda od „Mostogradnje“, koja se nije uklopila u finansije pa je formirana lokalna firma za izgradnju mosta, dok je nadzor vršila, upravo „Mostogradnja“ i sam projektant.
Most je izgrađen za 18 meseci i pušten je u saobraćaj 2. oktobra 1961. godine i dobio je naziv „Partizanski prelaz“ jer su na tom mestu Tamiš prelazili dobrovoljci koji su se za vreme Drugog svetskog rata pridruživali pokretu otpora.
Most je u velikoj meri promenio život stanovnicima Opova i okolnih sela. Iste godine uvedena je direktna autobuska linija ka Beogradu, koji će vremenom i kulturno i ekonomski postati gravitacioni centar ovdašnjih stanovnika. Zbog sve veće frekvencije saobraćaja, most je tokom 1990 – 1991. godine proširen uz ojačanje prilaznih konstrukcija na suvom delu rečnog korita koje su vremenom počele da tonu. Tih godinu dana Opovčani su ponovo morali reku da prelaze zaobilazno preko Barande i Čente.
Danas građani opštine Opovo imaju još jedan moderan most preko Tamiša koji se nalazi u Sefkerinu.
