Na današnji dan rođen je Mihajlo Pupin ,jednan od najvećih naučnika i pronalazača koje je Srbija ikada imala – čoveka koji je svojim izumima i vizijom povezao kontinente i obeležio epohu razvoja moderne komunikacije.
Rođen 9. oktobra 1854. godine u Idvoru, u tadašnjoj Austrijskoj carevini, Pupin je odrastao u siromašnoj porodici, ali sa neizmernim darom za znanje i ogromnom voljom. Njegov put od malog banatskog sela do američkih univerziteta bio je dug, težak i neverovatno inspirativan.
Sa svega nekoliko para u džepu, Mihajlo je kao mladić otputovao u Sjedinjene Američke Države, gde je najpre radio fizičke poslove da bi se izdržavao, a zatim upisao Kolumbija univerzitet. Tamo se istakao kao briljantan student i istraživač, a njegov talenat za fiziku i elektrotehniku brzo je privukao pažnju naučne zajednice.
Njegov najpoznatiji izum – Pupinovi kalemovi (indukcione zavojnice) – omogućio je prenos signala na velike daljine bez gubitka kvaliteta, čime je praktično postavio temelje savremene telekomunikacije. Zahvaljujući Pupinovim rešenjima, glas i telegrafski signal mogli su da putuju stotinama kilometara, što je revolucionisalo tadašnju telefoniju.
Ali Pupin nije bio samo naučnik – bio je humanista, književnik i veliki patriota. Aktivno je pomagao srpskom narodu tokom Prvog svetskog rata, zalažući se za interese Srbije u Sjedinjenim Državama. Bio je i jedan od osnivača NASA-e, jer je njegov rad u Američkoj akademiji nauka i umetnosti imao ogroman uticaj na razvoj naučnih institucija koje će kasnije postati deo svemirskih programa.
Reči svoje majke Mihajlo Pupin nikada nije zaboravio — bile su njegov putokaz kroz život, o čemu svedoči i u svom autobiografskom delu.
“Dete moje, ako želiš da pođeš u svet, o kome si toliko slušao na našim poselima, moraš imati još jedan par očiju — oči za čitanje i pisanje. U svetu ima mnogo čega o čemu ne možeš saznati ako ne umeš da čitaš i pišeš. Znanje, to su zlatne lestvice preko kojih se ide u nebesa; znanje je svetlost koja osvetljava naš put kroz život i vodi nas u život budućnosti pun večne slave. “
Za autobiografsku knjigu „Sa pašnjaka do naučenjaka“ (From Immigrant to Inventor), Pupin je 1924. godine dobio Pulicerovu nagradu, a njegovo delo i životna priča i danas inspirišu generacije da nikada ne odustaju od znanja i svojih snova.
Mihajlo Pupin umro je 1935. godine u Njujorku, ali njegov duh i dalje živi – u svakom pozivu, svakom prenosu glasa, svakom talasu koji putuje žicama i etrom.
On nije bio samo naučnik koji je menjao svet, već i simbol snage, upornosti i vizije jednog čoveka koji je znao da je granica samo početak.
